Even mijn domein, koffie en sigaretten, muziek staat aan, ( Janiva Magness; Things left undone), huiswerk even aan de kant gelegd. Het laatste schooljaar is ingegaan, nieuwe boeken en een gedreven mind. Voor nu even pauze en mijn eigen gedachten.

Een bezoek aan jou is voor mij een “verplicht ” nummertje. Na vele telefoontjes over en weer, samen met oudste zoonlief jouw kant op gereden. De deur stond op een kier, naar binnen gelopen. Jouw toon waar ik alles kan vinden, daar rijzen mijn haren al ten bergen. Aangezien er deuren tussen zitten kan ik jou niet woordelijk verstaan. Als jij de kamer binnen stapt, zie ik een oud, bleek voorovergebogen vrouwtje. Enig uitstraling is uit jouw ooit zo glinsterende donker bruine ogen, verdwenen. Verrast dat wij met ons tweeën op bezoek komen, benoem je dat je fijn vind. Daarna is het de koffie, thee en word er even gekletst. Kort is er een werkelijke interesse in ons, foto’s heb ik je laten zien, waar je naar gevraagd hebt. Een kort uurtje, je benoemd dat je hoofd moe wordt en niet meer kan denken. Weg is de interesse, weg zijn de korte gesprekjes zonder, voor mij enig inhoud. Zoonlief en ik gaan, na een knuffel die ik niet voel.

Mei 2017, heb jij een zelfmoordpoging gedaan. Nadien heb jij mijn gevoelens weggeveegd van tafel. Er werd niet meer niet meer gesproken over deze “actie”, van jou. Sindsdien als ik je zie, zie ik een lege persoonlijkheid, geen uitstraling, je manipuleert en speelt met mijn gevoelens, althans dat je probeer je. Jouw wereld is zo klein, je houdt het zo “veilig “mogelijk voor jezelf. Diegene om wie jij eens was, is volledig vervaagd. De eens zo sterke, dominante vrouw, is weg. En nee, hierin vergeet ik niet jouw verleden te vergeten. Is het überhaupt jouw verleden wat jou zo vervormd of gevormd heeft? Kan het naar het heden toe zoveel aanrichten in je persoonlijkheid. Kan het je zo veranderen, dat veel niet meer aanwezig is naar een ander toe? Interesse, belangstelling, liefde en genegenheid maar ook geborgenheid?!

Pijnlijk is het om te ervaren dat je eigenlijk zover van mij afstaat qua gevoel. Je lichaam is aanwezig, het lijkt alsof je geest er niet meer is. Het verleden daar kan ik op terugkijken, helaas vind ik daarin geen troost. Ik probeer zo goed en kwaad als het kan, ermee om te gaan. Soms grijpt het keihard bij mijn keel en verstikt het mij. Waar jouw leventje, klein, veilig en overzichtelijk is, daar staat mijn leven tegenover. Graag wil ik mij ontwikkelen, leren, genieten en bovenal leven! Helaas kan ik dat niet delen met jou op de manier waarop ik dit zo graag gewild zou hebben.

Het leven is een gegeven!

Jetje