Heerlijk in de tuin, de katten verspreid door de tuin heen. Tijd om mijn gedachten te ordenen. Niet dat er veel chaos in zit, er speelt wel van alles door mijn hoofd.

Van een aantal weken geleden kwam ik thuis,keek in de brievenbus en wat lag erin?! Een geluksteentje! Z’n middags navraag gedaan bij mijn buurjongen. Hij had het steentje gevonden samen met een achter buurjongen bij de ” enge” man. Mijn buurjongen had het in de brievenbus ” gegooid”. Ik vond het een lief gebaar. Een gebaar zegt meer dan alleen maar woorden.

Terwijl ik het terrein van de locatie oploop, zie ik haar enthousiast zwaaien. Ik zwaai enthousiast terug. Ik “ken” haar van een andere locatie. En toen wij elkaar op deze locatie tegen kwamen, trok zij snel naar mij toe.

Op deze locatie kwam ze vroeg in de ochtend bij mij. De dag ervoor was zij binnen gekomen en had te horen gekregen dat ik hier ook werkte. Met een kop koffie kwam zij bij mij op kantoor. Ik ben zo blij dat jij hier ook werkt: zei ze tegen mij. Waarop ik antwoordde: voor jou geen vreemd gezicht. Nee, zei ze, dit is fijn. Haar aangeboden, wat ik bij iedere cliënt doe/zeg, als er wat is, of je hebt wat nodig, ik zit op kantoor.

Z’n middags, gaat mijn telefoon, voor de zoveelste keer. Alleen is het dit keer: Veilig Thuis. Diegene aan de andere kant, wil heel graag met haar spreken. Wil ze niet, dan kijken we of het anders kan. Ik loop naar de cliënt en leg uit wie ik aan de telefoon heb. Een aarzeling volgt. Heb aangeboden om het samen met haar het gesprek aan te gaan. Ze zucht, nee geef maar. Ben jij zo op kantoor? Ik bevestig dat.

Na een klein half uurtje komt ze het kantoor weer binnen. Haar emoties zitten hoog, en ik zie dat ze gehuild heeft, en probeert de tranen nog steeds te bedwingen. Ze ploft op een stoel en weet het even niet meer. Ik voel haar emoties en en het enige wat ik zeg: ik weet wat je doormaakt, ik ben er bekend mee. Ze kijkt mij aan, zucht eens diep, en slaakt een zucht van opluchting. Jij begrijpt mij, ja, ik begrijp jou, is het enige wat ik zeg. Tranen vloeien. Ik vind dit moeilijk, brengt ze uit.

Een paar dagen later, zijn we kort in gesprek gegaan. Daarin vertelde ze mij, dat het haar dood had kunnen worden. Gevraagd wat ze zelf graag zou willen. Hier moest ze over nadenken. Het antwoord: een eigen huisje, alleen weet ze nog niet waar. Met de vraag om in therapie te gaan, schoten de tranen in haar ogen. Dat is wat moet, was haar antwoord. Waarop ik zei: je moet niets, het is verstandig om in gesprek te gaan, die er gespecialiseerd in is. Je hebt een hoop meegemaakt, in gesprek gaan, kan je sterker maken en het beter verwerken.

En dit is nog maar een klein beginnentje, van wat er qua verwerken, qua uiting is. Een gebroken vrouw, na een situatie waarin huiselijk geweld een grote rol heeft gespeeld. En mijn openheid: ik ben er bekend mee. Dit is, omdat ik het zelf heb meegemaakt. En omdat hulp soms even op zich laat wachten, alle informatie moet eerst duidelijk worden. Er is hulp voor. Om hulp te aanvaarden, is de andere kant.

Medelijden helpt niet. Medeleven wel. Diegene een luisterend oor bieden. Samen met diegene kijken naar mogelijkheden. En juist kijken wat diegene nodig heeft, om verder te gaan.

Want neem van mij aan : je eigenwaarde is ver te zoeken, je voelt je boos, angstig, verdrietig, radeloos. Wat is wat jij wilt? Dat is een zeer moeilijke vraag, weet je wel wat je graag wilt. Wie ben ik, wat kan ik, wat mag ik. Hoe nu verder, is er wel ” een verder”. Houdt de deur geopend.

Tijdens een gesprek, kreeg ik de vraag: is het je mantra, dit nadat ik had benoemd, de slagen van zweep in het leven ken. Ik zeg nu, ja, het is mijn mantra. Ik put er kracht uit, en kan en mag deze inzetten.

En ja, dan wordt ik blij van een geluksteentje. Omdat het vanuit een eerlijke kinderlijke intensie wordt gegeven.

Jetje 😘