.

Dit keer geen “mijn domein”, heerlijk in de kussens genesteld op de bank. Muziek van The Teskey Brothers; Hold me, live, om de oren……Daar begin ik eerst maar mee, om daarna verder te gaan met The blues….

Inmiddels heb ik bijna mijn re-integratie traject volbracht. Ik weet voor mijzelf dat ik nog wel een weg te gaan heb. En deze weg ,ga ik volgen in mijn tempo. Geduld, rust, grenzen en met de juiste mensen om mij heen.

Dan kom ik op het volgende. Voel jij je bevangen of gevangen, in deze tijden. Ik voel mij zeker niet gevangen, zeker met dit heerlijke weer, een cadeautje. En dan natuurlijk mijn werk en de vrijheid om binnen de perken wel leuke dingen te doen. Boodschappen is een verplicht nummertje, zeg ik altijd. Voel mij daar in tegen wel af en toe bevangen. Het kan mij qua gevoel even helemaal overmeesteren.

Het is niet alleen de corona, het alles even met elkaar. Ik ben werkzaam in gehandicaptenzorg, en soms voelt het als een vergeten “doelgroep”. En zeker toen er geaplaudiseerd “moest” worden voor de zorg. Ik dacht, werkelijk?! De meeste vitale groepen, zijn onderbetaald , rennen de benen onder de lijf vandaan, meer werk in te weinig tijd. Nu hebben clienten, bewoners om gegronde redenen, beperkte tot geen vrijheden. Er kan gedrag naar voren komen, wat begrijpelijk is , maar waar wij wel mee te dealen hebben. En dan kan de zorg een applaus krijgen? Ik dacht; Fuck off…. En ja, met recht heb ik respect voor collega’s in de zorg, breed genomen.

Voor velen zijn dit zware tijden, de grip op ons zo “normale” leven wordt “weggenomen”. Maar hier hebben wij wel met een sluipmoordenaar te maken. Deze is ongrijpbaar, voor sommigen angstig, maar ook zo genadeloos. Onze zo drukke samenleving, vol gepland, gehaast, geen tijd..ect. Deze wordt abrupt “stil” gelegd. Laat men nu meer een sociale kant zien? Bijzonder om te zien hoe mensen kunnen reageren in bv een supermarkt. Soms kan je maar beter zwijgen, kan mij af en toe niet inhouden om even “mijn blik” te geven. Het doet veel met de mens.

Terwijl ik mijn “normale” leven weer probeer op te pakken, staat het voor een ander totaal stil. Bijzondere tijden.

Wel probeer ik er ook nuchter tegen aan te kijken. Hard gezegd, het is zoals het is. Als deze sluipmoordenaar zijn gang nog gaat. Kan ik mij maar beter bij de situatie neerleggen. Ik kan er maar beter het beste van maken. Wat kan en mag ik wel. En ohh, wat ben ik blij met mijn tuin en omgeving waar ik woon.

Samen sterk!

Veel sterkte, liefs Jetje

Otis Redding : A change is gonna come