Golden Earring; i’ve just lost somebody, galmt door mijn domein. Heerlijk even wegkruipen in mijn gedachten. Het heeft even geduurd.

Op dit moment zijn er mensen die nu door een andere virus zijn gegrepen; idioterie. Boodschappen karren vol, schappen leeg, vragen stellen; moeten mijn boodschappen op de band? Eigenlijk vind ik het een egoistische daad. Of wordt de mens bevangen door angst, the unknown, laat men zich meeslepen door het hele gebeuren? Schijnbaar wel. De mens is soms een raar wezen. Dit even gezegd te hebben…..

Mijn muziek begon met de Golden Earring. Hoewel het eerder met ups en downs ging, meer ups. Kreeg ik een giga terugslag. Ik was letterlijk mijzelf kwijt, en vreselijk moe. Niet alleen geestelijk maar mijn lichaam werkte ook totaal niet mee. Men verward een burn-ut ook wel met depressiviteit, dit staat echter los van elkaar. Thuis werd ik een pandabeer genoemd, bleek, met wallen onder de ogen, waar je gemakkelijk over struikelen kon. Nu is een pandabeer een bedreigde diersoort, daar moet je zuinig mee omgaan.

Het uit bed komen was geen probleem, er loopt hier in huis een roodharige viervoeter rond, die als wekker functioneert. Henk genaamd en iedere ochtend om half acht, roept hij zo hard mauw, dat je geen kans krijgt om je nogmaals om te draaien in bed. En dan de aandacht….heerlijk, alsof hij je in

je in jaren niet gezien heeft.
Wat anders de “normaalste” zaak van de wereld is, was even niet normaal. Een boodschappenbriefje schrijven, een dagtaak. Zonder boodschappenbriefje boodschappen doen? Daar stond ik dan als domme muts, met mijn winkelwagentje. En wat anders zo gepiept is, deed ik er nu veel langer over, met als resultaat, veel vergeten. In gesprek met mensen, en het niet meer weten waar je het over hebt. Of te horen krijgen; je ziet er goed uit?! Really? Er bestaat ook zoiets als een Hans Anders en een Specsavers hoor. Ik kan natuurlijk zoveel plamuur op mijn smoel gaan smeren, dat gaat natuurlijk niet werken. En dat ben ik ook niet.

Gelukkig ben ik nu zover dat ik geleidelijk aan mijn “oude” job weer ga oppakken. En dan komt het volgende in zicht, men wil je zo snel mogelijk weer laten functioneren. Ik ben volop in de ankers gegaan. Ho, stop, wacht….. Als ik twee keer heb benoemd, dat ik diep ben gegaan, in een behoorlijk zwart gat heb gezeten. Dan gaan we het langzaam opbouwen. Ik wil graag weer op de werkvloer staan, wel als een gezond persoon.

Nu heb in het kort benoemd hoe een burn-out voor mij is. Helaas is er nog veel onbegrip. Het is weinig tot niet niet zichtbaar aan de buitenkant. Helaas heeft het even mijn leven op z’n kop gezet. Anderzijds heeft het mij veel duidelijkheid gegeven.

Ik sluit af met, Kensington; Uncharted

Jetje