Moody blues; nights in white satin , blijft een mooi nummer.

Een ieder droomt weleens s’ nachts. En meestal kan je de droom niet meer herinneren. Deze daarin tegen , blijft mij bij. En ook al hebben niet alle dromen een betekenis, deze vind ik zo mooi.

In een besneeuwde straat, stond een rijtuig met een spierwit paard ervoor. Er stond een man bij, diep weggedoken in zijn jas, warme muts op zijn hoofd, zijn gezicht niet zichtbaar. Ik liep aan de andere kant van de straat en werd aangetrokken door het paard, zo mooi, zo statig, zo sierlijk en zo ongelooflijk mooi wit. Ik stak de straat over om naar het paard toe te lopen. De man kon mij niet verstaan, met handgebaren maakte ik de man duidelijk of  de oogkleppen van het paard af mochten. Hij deed de oogkleppen van het paard af, en ik keek in de prachtige, grote ronde, glanzende ogen van het paard. Het benam mij mijn adem, zo mooi! Daarna vroeg ik de man met handgebaren of het bit uit de mond mocht van het paard. Hij nam het bit uit de mond van het paard, waarop het paard aan mijn gezicht begon te “knabbelen”. Daarna legde het paard zijn/haar hoofd op mijn schouder, waarop ik mijn gezicht tegen het hoofd heb gelegd. Zo warm, zo zacht.. Minuten lang hebben wij zo gestaan, heb het paard een kus op het voorhoofd gegeven, waarna de man het bit weer in deed en de oogkleppen weer  op de ogen van het paard deed. En ik vervolgde mijn weg door de besneeuwde straat. Toen ik wakker werd, moest ik even bijkomen, dit was zo echt, zo intens. Jammer dat het een droom was……..

Terwijl deze droom blijft rond “spoken”, door mijn hoofd, sluit ik af met; Disturbed; The sound of silence (cover).

Jetje