Zaterdag 2 november, zit ik op mijn werk met mijn zoveelste bak koffie aan tafel met mijn collega’s. Cliënten sliepen uit en ik check nog ff mijn mobiel. Ik schijn een gilletje geslaakt te hebben, en het bericht dringt niet tot mij door. Ik neem mijn mobiel mee naar het toilet om daar alsnog het bericht te lezen; mijn broer ligt in het UMCG, hartinfarct. Ik vertel het door mijn tranen heen aan mijn collega’s. Mijn collega’s zeiden beiden; jij gaat naar huis, wij redden ons wel.

In de auto, kon ik alleen maar huilen, en er schoten vele vragen door mijn hoofd. Heeft hij pijn ?, leeft hij nog? Ik wil en kan je niet missen, wat nu?! Mijn gedachten, mijn vragen, oeh ik moet op de weg letten, mijn snelheid, mijn broer. Hoeveel tranen kan een mens hebben, hoe gieren er zoveel emoties door mijn lijf.

Eenmaal thuis maak ik vriendlief wakker, ik kon alleen maar huilen……. nadat ik het verteld heb zijn, we aan de koffie gegaan. Nu alleen maar afwachten………… Uren later een update; catheterisatie is goed gegaan, vaten zijn schoon. Mijn broer leeft!, wordt in slaap gehouden op de IC. ’s Avonds zijn wij, vriendlief en ik even bij hem geweest. Wat een schrik om hem zo te zien liggen, allemaal apparatuur, slangen, infuus. Mijn broer, zo kwetsbaar.. En dan ook te weten komen dat je gereanimeerd bent, AED….. Heb even zachtjes tegen je gesproken, heel misschien hoor je het, tussen het huilen door, even door je baard kriebelen een paar zachte kusjes, tot morgen. Je bent in veilige handen……

Ohh wat ben ik boos geweest, ik vond het zo, zo oneerlijk, maar ook angst, verdriet, pijn. Hij is echtgenoot, vader, mijn broer……. Ook opluchting, ook vragen, en nu?

Nu een paar dagen later, iedere dag  zijn we bij je geweest, herstel gaat voorspoedig, trots ben ik op mijn schonezus en op zijn kinderen, ook blijdschap. Een MRI zal hopelijk meer vragen kunnen beantwoorden.

Wat is het leven fragiel……. Is het egoistisch om te denken dat je een dierbaar persoon niet kan en wil missen?! Wat een emoties……..

Jetje