Alweer een tijdje geleden, dat ik mij genesteld heb in mijn domein. De koffie en zelfgebakken boterkoek achter de kiezen, grijns. Muziek, ohh yes, blues……en sigaretten.

Van een tijdje geleden een afspraak met mijzelf verbroken. Mijn broer werd voorganger/dominee van een andere gemeente/kerk. Vriendlief kwam met het idee om hem te verrassen. Het speelde wel in mijn hoofd en heb mij eroverheen gezet om wel te gaan. Beroerd en misselijk en met een knoop in mijn maag zijn wij geweest. Ik denk dat ik een kerkfobie heb…. Toch blij dat ik het gedaan heb. Ik vind het ook een bepaald respect naar elkaar toe. Elkaar in zijn/ haar waarde laten. Toch kreeg ik daar een naar gevoel. Bij binnenkomst moesten wij eerst achteraan zitten. Vond ik op zich prima, alleen mijn familie zat wel vooraan. Diegene duidelijk gemaakt dat wij familie zijn, en ja dan mochten wij vooraan zitten. Inmiddels was nichtlief mij al om de hals gevlogen en wij zochten een plekje, na eerst zeer warme knuffels te hebben gedeeld. En omdat ik het zusje van ben…werden er handen geschut. Dus als ik niet het zusje van ben…. had ik geen hand gekregen?! Als ik dan naar mijn broer heb geluisterd; gooi vooroordelen en verwachtingen aan de kant. Met andere woorden laat een ieder zijn zoals diegene is.

Dat deed mij dan weer denken aan een sollicitatie gesprek die ik van een tijd geleden heb gehad. De leidinggevende zei ; als iemand binnenkomt voor een gesprek, sla je de eerste indruk in je op. Waarop ik antwoorde ; het mooie daarvan is, dat je na de eerste indruk verder mag zien, wie diegene is. Voorbij de eerste indruk kijken, als het ware.

In een ieder van ons, ik dus ook, heb vooroordelen. Is mens eigen. Als je dat kunt bijstellen ben je al een heel eind. Waarom mensen in hokjes plaatsen? Alle “buitenlanders” worden over een kam geschoren, om maar een voorbeeld te noemen. Doe maar gewoon, dan val je niet zo op. Wat denken “anderen” wel niet van mij? We moeten zo min mogelijk opvallen, want oehh , stel dat…..

Ik ben trots op mijn broer, heb respect en bewondering voor wat hij doet. Nog meer om wie hij is. Dat ik niets heb met de kerk is van vroeger uit. Daar zit een lading achter. De een vind troost, rust, hoe je het ook vorm wil geven, in de kerk. Het gaat erom om een ieder te respecteren om wie hij/zij is. Stop een ieder niet hokjes. En ja,  ik ben en blijf het zusje van……

En de afspraak die ik met mijzelf even verbroken heb, heb ik met liefde gedaan.

Sometimes we know, sometimes we don’t sometimes we give, sometimes we won’t sometimes we’re strong, sometimes we’re wrong sometimes we cry : Van Morrison.

Liefs Jetje