Even een terug trek momentje voor mijzelf. Music, cigarettes , coffee later:)

Na heerlijk te hebben geslapen, zou ik zaterdag mijn laatste nachtdienst van een reeks van drie draaien. Had iets last van mijn borstkast vond het zelf niet benoemingswaardig. Heb een redelijk hoge pijngrens en het zal wel weer over gaan. Zo ben ik…..

Mijn routine had ik op mijn werk opgepakt. Bij een paar cliënten langs, kreeg een paar telefoontjes van cliënten…. Om daarna alvast wat klaar te zetten voor de zondagochtend, wat gedaan is gedaan. Inmiddels gesetteld, rapportage doorlezen een paar koppen koffie achter de kiezen en daar begon het….. Mijn pijn op de borst werd pittiger en ik werd kortademig. Diep inhaleren was er niet meer bij. Daar zit je dan in je uppie met bijna 50 cliënten. Zweetaanvallen, duizelig, eerst maar eens water drinken en even buiten een frisse neus halen. Het ging maar niet weg. Op dat moment ging er zoveel in mijn koppie om. Lichtelijke paniek; ik ben alleen met zoveel cliënten, dat kwam mijn ademhaling helemaal niet ten goede. Mijzelf toegesproken, Jetje denk na, rustig blijven en denk om je ademhaling. Wat nou weerbaarheid training…… Noop. Maar het hielp. Wat was verstandig. Overleg met collega’s van de meldbank, daarna medische dienst. De medische dienst kwam met de vraag, is het voor jezelf? Yep, dat gebeurd vast niet vaak. Voordat de medische dienst bij mij kon zijn waren we een halfuur verder. Ik moest voor aflos zorgen en moest de doktersdienst bellen. Doktersdienst stelde mij zeer gerust, mijn situatie werd zeer serieus genomen, even alles in het systeem zetten(daar zat ik nog niet in) Er zou een ambulance gestuurd worden, voor een hartfilmpje. Daarna mijn collega gebeld, die zou er gelijk aan komen. Het stomme is, ik dacht er nog over na diegene te bellen die na mij in de nacht kwam. Zelfs nog wat bij geschreven in de overdracht.

Naar beneden om daar de ambulance op te wachten, die draaide net achteruit in. En dan zit je in de molen, nadat wij onszelf hadden voorgesteld. Liggen, plakkers voor de hart monitor, bloeddruk en een spray onder de tong. Na het eerste filmpje en tweede spray, kwam er enige twijfel. Er werd een telefoontje gepleegd naar een arts in het UMCG, een derde spray en er werd een infuusnaald aangelegd. En ik dacht; kut dit is menens. Mijn collega had ondertussen een kleine overdracht, sleutels en telefoon van mij overgenomen. En ik kon een keuze maken welke ziekenhuis. Martini deed in eerste instantie moeilijk, maar een van de broeders liet zich niet uit het veld slaan. En ik, ik kon alleen maar janken. De jongere broeder stelde mij gerust en dekte mij goed onder. De oudere broeder nam naast mij plaats en zei nuchter; hier heb je niet om gevraagd, het komt nooit goed uit, je bent in goede handen. Onderweg werd ik goed in de gaten gehouden, alles werd gerapporteerd. Een beetje over en weer gepraat over ons vakgebied. Wat mij opviel in de ambulance was het bordje; camera toezicht wegens agressief gedrag. Te erg voor woorden, vind ik.

Eenmaal in het ziekenhuis even wachten voor een plekje, het werd de reanimatie kamer. Ik dacht nog; nou zo erg is het ook weer niet. Daar werd ik door de ambulance broeders losgekoppeld, er volgde een overdracht aan een verpleegkundige en een arts in opleiding. Nadien is het ambulance personeel weggegaan en verder de molen in. Vragenlijst, bloedafname aan de hartmonitor gelegd en de bloeddrukmeter een hele APK lijst. En wachten op een longfoto. Alles kon wel 5 kwartier duren, het boeide mij niet, ik was er, het zij zo. Mijn werk was goed geregeld dat gaf rust. Had ondertussen een paar keer vriendlief geprobeerd te bellen, maar ff een appje gedaan, die was natuurlijk in droomland:)

Na alle onderzoeken mocht ik naar huis. Ik ben zo gezond als een vis!!! De klachten die konden wegkomen van de griep die ik had gehad, of van mijn hoestbui waarbij mijn borstkas toch iewat gekneusd was. Verder kerngezond. Gelukkig als dat alles is. Vriendlief belde mij ongerust terug, net toen ik naar huis mocht, zo fijn! Hij zou mij komen halen…..!

Het heeft mij wel aan het denken gezet…… Er is eerder een ongeval gebeurd, nu ik, dat gelukkig met een sisser af is gelopen. Tijdens dat ik mij zo beroerd voelde, bedacht ik mij, dat als er iets met mij zou gebeuren er niemand is om op terug te vallen. Nu kon ik bellen en dingen regelen. Het is, maar als….. Ik probeer het als een relevante vraagstuk te zien, en niet om mijzelf in het negatieve te verzuipen, that’s not me. En ja, ik blijf mijn nachtdiensten draaien, het is een grote verantwoording, dat is een feit, cliënten vinden het fijn als ik in de nacht zit, en ik ben er voor hen, vind het zelf ook fijn..

Jetje x