Even afsluiten, coffee, cigaret and blues. Met een onderwerp waarvan ik vind dat het onder de aandacht moet blijven.

Mede omdat ik met een boek bezig ben, en mede omdat ik mensen aan het eind van een heerlijk weekend weg, tegen gekomen ben. Het blijft een bewustwording….. Het blijft mij raken. Zoals zovelen met mij.

Ik was toen een kind. Geen social media, computer, ect. Tegenwoordig wel, en wordt het groter en heftiger. Ik kon naar huis gaan en kwam in mijn veilige, vertrouwde omgeving. Tegenwoordig met social media gaat het door.
Plus dat het tegenwoordig open besproken wordt op t.v, social media, ect.

En ja, ik breng het onder de aandacht. Men mag weten wat er aangericht kan worden. Er zijn mensen, kinderen die er letterlijk aan onderdoor zijn gegaan. Of zelfs, zelfmoord plegen, hierdoor. Het gebeurt/overkomt niet alleen  kinderen, pubers, nee, zelfs op het werk. En als “je” steeds, naar beneden gehaald word, gekleineerd word, geintimideerd word, gediscrimineerd word. Reken maar dat een ieder daar onzeker van word.  En zich daar zo klein door kan voelen.

Ik werd er door deze mensen weer even aan herinnerd. Het raakte mij, maar werd er ook door gesterkt. Even voor de duidelijkheid; deze mensen kwam ik tegen aan het eind van een heerlijk weekend weg. Een echtpaar. Zij had mij lesgegeven aan de basisschool, mocht van haar nooit mijn zegje in de klas doen, of mijn vinger opsteken als ik het antwoord ergens op wist. Zitten en mijn mond dicht houden. Genegeerd. Hun dochter, zat bij mij in de klas, had mij na mijn ernstig ongeluk, de dood in gewenst. Volgens hen, zei hun dochter “zulke” dingen niet. Kleine toelichting.
Daar kwamen zij aangelopen, beiden keken mij aan, stond net die richting uit te kijken. Zij deed gelijk haar hoofd naar beneden, nadat onze blikken elkaar hadden ontmoet. Hij wilde mij in eerste instantie groeten, na mijn blik en nadat ik hem van top tot teen bekeken had, draaide hij zijn hoofd weg. Laat mijn blik intimiderend zijn geweest, ik liet mij niet uit het veld slaan. Noop, dat was eens.

Antwoorden op het waarom? Krijg ik niet. Het raakt mij inderdaad nog steeds. Anderzijds heeft het mij sterker gemaakt. Maar hoe velen niet? Hoe velen gaan er aan onderdoor? Hoe velen krijgen een depressie? Hoe velen plegen zelfmoord? Hoe velen durven, kunnen er niet over praten?

Nobody is perfect.

Jetje