Afsluiten met muziek, het is allemaal zo verwarrend, zoveel emoties en gedachtegangen.

Vrijdag op weg met vriendlief naar Apeldoorn. Ff een concert pakken, goed hotel. Heerlijk er even uit. Na het concert even na praten met de bandleden. De volgende dag afgesloten met een goed ontbijt, en daarna op naar huis. In de auto lekker na kletsen, muziek luisteren, ontspannen.

Wat 1 telefoontje dan kan doen! Mijn hele wereld op z’n kop. En reken maar, niet die van mij alleen. Een zeer belangrijk persoon, een mislukte zelfmoord poging. Tenminste, je behoorde, was altijd een belangrijke spil in mijn leven. Al jaren draaide de wereld om jou, en was de belangstelling naar mij en vele anderen verdwenen.

Na dat ene telefoontje gierden de emoties door mijn lijf en hoofd. En nog! Waarom doe je dit, ben je echt zo egoistisch, dat je echt niet om/aan een ander denkt. Waarom deze actie, is het aandacht? Waarom nooit jouw echte/ware emoties benoemd. Waarom jezelf niet eerlijk “durven” geven. Waarom?

En zelfs nadat ik gisteren met je gesproken heb, het allemaal niet kunnen/willen zeggen. Deze actie moest ik maar vergeten. Zo emotieloos, hoe kan je….. Alles naar je hand willen zetten. Waar sta ik. Waar staan mijn andere dierbaren? Wat heb je nog meer in je mars om mij tot meer verwarring te brengen, om mijn leven op z’n kop te zetten.

Teleurgesteld, pijn, verwarring, verdriet, boos, met zoveel emoties ben ik bij je weggelopen.

Ik moest dit opschrijven. Vele vragen zullen onbeantwoord blijven. Vele gedachtegangen zullen er nog volgen. En vele emoties zullen er nog komen.

You hurt me!

Jetje