Gisteren een heerlijke middag en avond doorgebracht met een zeer goede vriend. Vele onderwerpen, gevoelens hebben de revue gepasseerd. Onderwerpen waar wij op onszelf teruggeworpen worden. Open en eerlijk vanuit een warm hart.

Nu mijzelf ff terugtrekken. Even een blog, over wat er in mijn hoofd “speelt”. Music; Robbie Williams, Angels.

Net 4 en 5 mei achter de rug. 4 Mei naar de dodenherdenking gekeken. Ieder jaar dat ik kijk, ben ik onder de indruk van de vele mensen op De Dam. En dan de veteranen, respect, voor de ouderen en zeker als zij ” in de houding “ gaan staan. Hoe moeilijk het bij sommigen ook gaat, zij doen het. Dan de mimiek , de emoties die daar van af te lezen valt, zo voelbaar. De korte verhalen, gedichten, het grijpt mij aan.

Mijn opa, leeft al heel lang niet meer. Mijn opa heeft vroeger in een werkkamp gezeten. Hij sprak er in eerste instantie nooit over. Totdat ik als jong meisje van de 6e klas lagere school, tegenwoordig groep 8 van de basisschool een opdracht had gedaan voor school. Ik heb toen een ouder echtpaar mogen interviewen over de tweede wereld oorlog. Die man van het echtpaar had ook in een werkkamp gezeten. Wat bleek, dezelfde werkkamp als mijn opa. Hij kon mijn opa nog voor de geest halen. Was blij dat hij nog leefde. Een bijzonder moment. Heb jaren lang contact gehad met het echtpaar. Mijn opa heb ik verteld van het interview. Zijn ogen lichte op, ook hij was blij dat de man de werkkamp, de oorlog, had overleefd. Mijn opa zei alleen; het was een verschrikkelijke tijd, zwaar, pijnlijk, hard. Er werd verder nooit over gesproken, het was gebeurd. Ik vond mijn opa altijd een bijzondere man; ooit heb ik hem een groot geheim verteld, er werd nadien niet meer over gesproken.  Mijn opa een man van weinig woorden, sterke mimiek, een man waarvoor ik respect had.  En later was ik de spil, op een positieve manier tussen deze 2 mannen, bijzonder. Door de loop der jaren heb geregeld de hartelijke groeten over en weer gebracht. Een klein maar ook zo’n groot gebaar.

En dan, dan kom ik bij de oudere clienten. Ik werk inmiddels 16 jaar in de  gehandicaptenzorg. Verschillende werkplekken met zoveel verschillende clienten. Hoog en laag niveau, als ik in niveau’s mag spreken, clienten met moeilijk verstaanbaar gedrag, ect…..

Sommige clienten kunnen vertellen over de oorlog. Wat zij hebben meegemaakt. Dan heb ik een luisterend oor. Er zijn daar in tegen ook clienten die het niet kunnen benoemen/vertellen. Hoe hebben die het beleefd of ervaren.?  Of juist dat er op die dagen, “gedrag “ naar boven komt . Zij die het niet kunnen verwoorden wat het met ze doet. Mensen die juist door hun beperking zo anders in het leven staan.

Mijn kinderen en ik zijn in een vrij land opgegroeid. De 2 minuten stilte heb ik ze meegegeven op 4 mei. Hoop dat dit gegeven ,ook doorgegeven wordt op de volgende generaties. Respect!

Jetje……