No music, only silence……. In mijn gedachten zit muziek, en ook zoveel. K sluit mijzelf af, in mijn hoofd.

Ik neem je mee naar de “officiele” laatste acteer les. Het treinreizen begin ik prettig te vinden. K kan mij afsluiten van de wereld met muziek en mijn tekst. Er zit een waas in mijn hoofd, en neem keer op keer mijn tekst door. Na een overstap ga ik tegenover een vriendelijk “oude” man zitten, die zijn Engelse literatuur doorneemt, en er aantekeningen bij maakt. Als de trein voor Almere een natuur gebied voorbij rijdt, verschijnt op onze beide gezichten een glimlach. Wij kijken elkaar kort aan. Er volgt een kort gesprek, waarin wij onze verwondering van de natuur uitspreken. Prachtig. Hij duikt weg in zijn literatuur, ik in mijn tekst.

Op Amsterdam Centraal loop ik in een waas, naar de tram. Ik zie een viertal van ns bij een man. Ik loop afstand nemend, naar mijn halte van de tram. Eenmaal een goede morgen en nog wat, wat de conducteur tegen mij zegt…Het dringt niet tot mij door, neem ik plaats. Terwijl er mensen instappen, zie ik dat de man bij het viertal van de ns compleet out gaat. Hij wordt in stabiele zijligging gelegd. De tram vertrekt. Bij mijn halte stap ik uit, met alle indrukken van deze paar uren, niet eens alles benoemd.

In de straat zie ik de regisseur die ons les geeft uit zijn auto stappen. Bij de deur krijg ik een compliment die ik voor mijzelf houd en hij vraagt ik of ik de deur voor hem open wil doen. Yep, tot twee keer toe, zelfs…… Ik rook mijn sigaret op en vol van de zenuwen ga ik naar binnen om mijn “collega’s ” te begroeten. En een collega en ik mogen als eerste onze rol gaan neerzetten. Zijn het de zenuwen van de camera die gaat volgen?! Of de foto’s die nog worden genomen…… Ik ben mijn tekst kwijt. Hoe meer ik baal, hoe meer ik blokkeer. Na wat kritische opmerkingen van de regisseur en een, ga zitten; pak het straks op. Gaan wij zitten. Ik biedt mijn verontschuldigingen aan, die door mijn collega weggewimpeld worden. Zijn woorden; wij gaan straks knallen, het komt goed…Stelt mij iets gerust.

Na de pauze die volgt, zal het opgenomen worden. Als eerste krijg ik de camera op mij gericht. Ik probeer het te blokken, een paar keer wordt ik geholpen met mijn tekst. Volgens mij staat het er goed op. Na de tweede take, gericht op mijn collega, zijn de woorden van de regisseur; Richard Gere and Julia Roberts! Een knuffel van ons, mijn mede collega en mij, en wij nemen plaats. Ik aanschouw het acteren van mijn “collega’s, van een zijlijn. Nadat alles is opgenomen, volgt de foto shoot. Nadien nemen wij met een handdruk “afscheid” van onze regisseur. Met een stevige knuffel nemen wij van een aantal collega’s “afscheid”.

Op weg naar de tram met een paar” collega’s” richting Amsterdam Centraal. Het is dezelfde conducteur als in de ochtend. Met een vrolijke begroeting , gaan wij op weg.  Op het Centraal nog even na kletsend, daarna een knuffel en een ieder vervolgd zijn/haar weg.

Ik weet dat ik samen met een collega nog lessen tegoed heb……Maar dan…..Wat volgt?! Er zit veel in mijn hoofd. To much……

Op het perron word ik door een vrouw geheel bekeken. In de trein vraagt zij of ik bekend ben van t.v. Nadat het over” opgelicht” gaat, volgt er een kort gesprek. Prettig…. In mijn overstap die volgt probeert een jongeman een gesprek met mij te voeren. Het voelt niet goed, ik sluit mij af met muziek. Meeslepend door muziek, omgeving en mijn gedachten gang vervolg ik mijn weg naar Groningen……

Tijdens dit schrijven heb ik; Mark Knofner opgezet, Local Hero……Going Home…….Pracht song….

Er zit heel veel in hoofd…. Dit…qua les…En wat wordt het vervolg?!……..

Jetje…….xx