Whaaa, chaos in mijn hoofd. Ik probeer het steeds te ordenen, het blijft. Misschien helpt het schrijven mij ff. Zoveel input. En echt niet alleen negatief hoor….

Met 2 banen waarvan 1 via een uitzendbureau, tja dan kom je nog eens ergens. Daarin tegen krijg ik zoveel input. Zoals velen weten werk ik in de zorg. De gehandicaptenzorg wel te verstaan. Niet op alle locaties waar ik kom wordt ik voor vol aangezien. Ik bent maar inval.  Duhh, alsof ik mijn diploma bij een pak waspoeder heb gekregen. Daarin tegen zie ik zoveel in de zorg. Zowel in de gehandicaptenzorg als wel in verzorgingstehuizen. En neem maar van mij aan dat ik veel tegen kom. Ik val af en toe in op een gesloten afdeling met demente bejaarden. Wat ik zie is dat het vaste team met de weinig middelen die ze hebben, en dan bedoel ik een stel extra handen, er veel van proberen te maken. Zeker naar de cliënten toe. Als mijn collega’s zien wat voor vlees zij in de kuip hebben dan verloopt zo’n dienst zeer collegiaal. Naar de cliënten toe probeer je het optimale te benutten. Geduld, toewijding, bejegening. Tuurlijk hoor je ook vreselijke verhalen in het nieuws, dat heb ik gelukkig nog niet meegemaakt.

En laten we eerlijk zijn het is natuurlijk ook niet altijd even gemakkelijk voor een team dat er iedere keer weer vreemde meewerken. Laat staan naar de cliënten toe. Cliënten die door angst “gedrag” vertonen. Ik vind dit niet vreemd, iedere keer weer een andere kop boven je bed. Iedere keer gewassen worden door een vreemde. En zij raken hun grip al kwijt op het leven. Meneer x kan slaan, schoppen en schelden; zei een collega tegen mij. Ja, dat kan. Als je in je achterhoofd hebt waar dat evt. vandaan kan komen. Bij baby’s werd vroeger gezegd; houd je aan de 3 r en. Rust, reinheid, regelmaat. Het klinkt misschien belachelijk, dit kan je inzetten bij deze cliënten.

Wat ik ook meemaak is dat collega’s in beheersing en verwachting patronen gaan zitten. Beheersing naar cliënten toe, en verwachtingen naar mij toe. Verwachting naar mij toe, dat ik de dagprogramma’s van alle cliënten uit m’n kop moet kennen. Jammer dan, mijn harde schijf is vol. Ik werk met een programma zijn er aandachtspunten, zet het erbij, graag. Ook kaats ik de bal weleens terug, had jij alles gelijk onder de knie. Het heeft ook tijd nodig om cliënten te leren kennen. Zeker met mensen met een handicap en bijkomende problematiek/aandoeningen.
Laatst van een collega zo de wind van voren gehad, pff. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Kon er geen speld tussen krijgen. Na een sorry begon diegene nog een keer. Ik heb mij omgedraaid en ben weggelopen, met de mededeling, jij red je wel hier, jij weet hoe het moet, ik heb nog andere cliënten.
Met in de beheersing zitten naar cliënten toe, bedoel ik…. Als er met een client wordt boodschappen gedaan, wat niet altijd gebeurt, geef diegene maar een zo nodig. Een zo nodig is een medicatie waar diegene ff wat rustiger van wordt. Whaaat. Als iemand geheel ontspannen meegaat, ga ik er niets ingooien.

Ook mooie momenten na 3 heftige escalaties in een tijdsbestek van 3 1/2 uur. Voor de 2e keer kwam ik op deze groep met cliënten met een LVB . 1 Vaste kracht met 2 invallers. Kan je het voorstellen. Al een aantal maanden zien deze collega’s en cliënten verschillende koppen. Dat het dan kan escaleren is niet geheel onvoorstelbaar. 3 Cliënten geheel door het lint om zo maar ff te zeggen. Alle 3 nadien onder de indruk van wat zij hebben gedaan en aangericht. Als je nadien met collega’s kan napraten, huilen, complimenten kan geven en elkaar kan bedanken voor het teamwork. Ga ik tevreden naar huis. Dan doen die blauwe plekken en spierpijn er niet toe.

En begrijp me niet verkeerd , er wordt echt wel gekeken dat je vaak op dezelfde groep komt. Helaas is dit niet altijd haalbaar.
Deze chaos in mijn hoofd, is ook frustratie. Al deze bezuinigingen in de zorg. Zeker naar cliënten toe, kan mij enorm verdrietig maken.

Binnen mijn kunnen ben ik er voor hen, en pik ik de mooie momenten eruit. Humor, een fijne wandeling, een spontane knuffel van een client, een spelletje aan tafel, een ontspannen koffie moment met cliënten aan de grote tafel, een; jij mag vaker komen. Een bedankje van een collega met stevige handdruk.

Het zijn de kleine dingen die het doen.

Jetje