WTF…… Yep wat een titel he?!

Terwijl ik Mark Knofler op de achtergrond aan heb met …..Going home ( theme of the Local Hero) begin ik aan mijn verhaal.

Als meisje van ongv 2 jaar werd ik getreiterd met oorontstekingen. Ik was toen nog te jong om mij dat nu nog te kunnen heugen. Nu inmiddels een jonge vrouw, grijns van 42 heb ik hier nog geregeld laat ik zeggen, 2 a 3 x per jaar oorontstekingen.

Zoals ik al zei , is het rond mijn 2e levensjaar begonnen. Mijn gehoor ging tot mijn 10e levensjaar zo erg achteruit dat ik slechthorend werd. Veel huisartsen, weekend artsen gezien door de jaren heen en geregeld ziekenhuis bezoeken en opnames. Dan weer oren uit laten spuiten, buisjes laten zetten, neusoperatie voor de buis van eustachius , om daar meer lucht door te krijgen, om zo maar te zeggen in duidelijke taal. Totdat de artsen zeiden; hier kunnen wij niets meer aan doen. Wat uiteindelijk zal betekenen dat ik doof zou worden, door de loop der jaren.

Wij , inmiddels verhuisd naar het noorden, ik was toen 8 jaar oud, werd alleen nog maar slechthorender. Wat voor mijn broers en zusje soms hilarisch was. Omdat ik niet alles even goed hoorde, maakte ik van woorden die ik hoorde eigen zinnen. Ik begreep hun gelach op dat moment niet. Mijn moeder was dan diegene die duidelijk maakte wat er gezegd was, en wat ik gehoord had. Tja, dat klopte voor geen meter. Als er gesproken werd aan tafel moest ik mij op een persoon richten, en diegene moest ook nog eens duidelijk en gericht naar mij spreken.

Er werd hulp ingeschakeld voor mij. Ik leerde liplezen, en scrabble werd voor mij een spel om de nederlandse taal goed onder de knie te krijgen. Hoe werd het geschreven en hoe moest ik het uitspreken.

Nog een paar jaar volgden met veel oorontstekingen, weekendartsen, huisarts bezoeken. Soms gingen de oorontstekingen gepaard met zoveel pijn , dat ik mijn hoofd keihard tegen de muur aan bonkte. De pijn was onverdraagzaam. Maar het was niet altijd de pijn in mijn oren, ook de druk, het suizen in mijn oren, het kloppen van mijn hard in mijn oren. Het gemene van deze oorontsteking is ook nog eens, dat ik niet altijd pijn voel. Soms alleen maar druk of suizen. Knapt mijn oor, dan komt er pus uit dat gepaard gaat met vocht. Yep jakkes he?!

De huisarts heeft mij uiteindelijk toch doorgestuurd naar een KNO arts. Ik was ongeveer 10. Buisjes hielpen niet meer, neusoperatie had ik al gehad. De gehoortest die ik kreeg was duidelijk. Ik was al veel van mijn gehoor kwijt. Mijn linkeroor was de boosdoener. Mijn trommelvlies daar was weinig meer van over, hamer, stijgbeugel en aambeeld waren zo goed als verdwenen. Aangetast door de Ottitis media chronica. Simpel gezegd, alles was vernietigt of “aangevreten” door deze ontstekingen. Ik kon een operatie krijgen, de eerste operatie, de KNO arts zou mijn oor van binnen helemaal schoon en leegmaken. simpel gezegd. Daarna zou hij alles van “kunst” weer terug plaatsen. Als mijn slakkenhuis al aangetast zou zijn, zou dit alles geen nut meer hebben. Ook werd mij geen garantie gegeven, dat ik weer zou kunnen horen.

Ik bleef liplezen, gericht spreken met mensen, mijn nederlands goed onder de knie krijgen. Maar ook ging ik bewust kijken naar mensen met een gehoorapparaat. Stel dat ik zo’n “ding” nodig zou hebben om te kunnen horen. Ik had mij hier uiteindelijk bij neergelegd. Stel dat ik zo door het leven moest gaan, dan was dat niet anders.

Mijn 2e  ooroperatie, alles werd er “nieuw” in teruggeplaatst. Vreemd en hard klonk alles nadat mijn verband eraf was. Waarom sprak iedereen zo hard naar mij. Ik kon zoveel horen, vogels, auto’s die van verre kwamen aanrijden, de wind, muziek. Benoem het maar. Wel miste ik bepaalde tonen. Maar wat heet missen als je ze toch niet hoort en nooit gehoord hebt. Ik bleef steeds onder controle van de KNO arts. Ook nu nog. Heb nadien nog 2 ooroperaties gehad aan mijn rechteroor. Daar is alleen mijn trommelvlies “vervangen”.

Op de leeftijd van 29 jaar heb ik voor het eerst krekels gehoord. Dat was een zeer bijzondere ervaring en gewaarwording. Mijn gehoor is nu 80 procent. Ik mis bepaalde lage tonen. V.b. een basgitarist kan ik zien spelen, maar hoor het niet altijd.

Tijdens mijn 4e ooroperatie lag ik tegenover een blind meisje. Zei wilde mij graag “zien” en spreken. Wij hebben het er toen over gehad hoe het is om blind te zijn en om slechthorend te zijn. Zij heeft tot aan haar 4e levensjaar kunnen zien. Zij miste alle mooie kleuren die zij heeft kunnen zien. Dit is mij zo bij gebleven.

Het nummer Going home van Mark Knofler roept een pracht van een emotie op. Ik heb dit nummer vlak na mijn 3e ooroperatie gehoord met koptelefoon op. Dit muziek kwam zo “binnen”. Heb het nummer die dag helemaal grijsgedraaid, al die instrumenten. Nu nog beleef ik muziek… Een dag geen muziek, is een dag niet geleefd.

Jetje